9-13.07.2024Matulenie – czyli rozmowy o nieutuleniu i mocy matek.
15.07 13:00-14:45
Czy mamie wolno zapaść w głęboki sen? Czy może powiedzieć głośno, że macierzyństwo boli albo, że samotność, to jej jedyny partner? Podczas spotkania zastanowimy się wspólnie, czy chcemy i potrafimy mówić o matkości/matczyności i czy są tematy, które jeszcze głośno nie wybrzmiały.
Podłożem spotkania są projekty realizowane przez artystkę Agulę Swobodę pt. „Matkość” i dokumentalistkę Weronikę Serafin, realizującą film: „Nikt mi nie powiedział, że”.
Weronika Serafin – animatorka kultury, dokumentalistka i mama trójki. Zbiera doświadczenia rodziców z okresu połogu realizując film „Nikt mi nie powiedział, że”. W przyszłości planuje podjąć pracę naukową z zakresu terapii filmowej i wypracować narzędzia pomocy arteterapeutycznej dla kobiet od chwili narodzin dziecka.
Agula Swoboda – urodzona w 1974 roku w Katowicach. Absolwentka University of the West of England, Bower Ashton w Bristolu oraz w Byam Shaw School of Art Saint Martin College of Art and Design w Londynie. Stypendystka UWE w Bristolu oraz Saint Martin w Londynie, a także rocznej rezydencji Lancaster Foundation w Clitheroe.
Wyróżniona laureatka 40 Biennale Malarstwa Bielska Jesień. Kuratorka międzynarodowych rezydencji artystycznych „Incydenty/Incidents” realizowanych w Polsce, Czeskiej Republice, Norwegii i Wielkiej Brytanii oraz Festiwalu MurArt w Cieszynie.
Kuratorka Projektu o Nieznanym Tytule – wystaw i wywiadów z artystami biorącymi w nim udział. Współzałożycielka galerii ”Szara” i ‘Galerii 12’. Jej prace znajdują się w kolekcjach galeryjnych (Galeria Bielska BWA, Galeria BWA Krosno, Galeria MM, Galeria Program) i
prywatnych (Kolekcja Rodziny Staraków) w Polsce i za granicą.
W swoich ostatnich pracach eksploruję doświadczenie szeroko pojętego ‘macierzyństwa’ i historii związanych z kobiecą wytrzymałością.
„Jestem artystką, matką, kobietą. Bez podziału i wyraźnych granic w codziennym życiu. Moja sztuka mieści się w pojęciu surrealizmu. Nauczyłam się czasowo przemieszczać do zwierzęcego ciała. Ono pozwala mi na uporządkowanie własnego życia, zrozumienie snów i
sfery sacrum. Bo zaczynam je rozumieć wtedy gdy maluję, wyklejam kolaże, rysuję. W moich obrazach, kolażach i rysunkach jestem czasem sową, sarną, małpą. Bardzo ważne jest dla mnie to, co można uchwycić poza przedmiotem, poza ciałem-poza widzialną rzeczywistością.
Wierzę też, że duch (wnętrze) człowieka jest tak samo ważny i żywy jak skóra, w której żyjemy. Każdy z nas walczy lub (!) przyjaźni się z własnymi demonami, które chowamy pod kurtką i szczelnie zapinamy paskiem. To pomieszanie zwierząt i ludzkich ciał pomaga mi często w zrozumieniu sytuacji – wtedy choć trochę mogę zapanować nad rzeczywistością”.
